ศิราภรณ์ในสมัยสุโขทัยมีความโดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว แสดงออกถึงศิลปะและคติความเชื่อในยุคนั้น โดยรูปแบบของศิราภรณ์สามารถแบ่งออกได้เป็น 2 ประเภทหลัก คือ
   1. ศิราภรณ์แบบมงกุฎ
   2. ศิราภรณ์แบบกระบังหน้า
      ทั้งสองประเภทนี้จะใช้หลักการออกแบบที่ให้ความสำคัญกับ “ความสมดุลแบบสมมาตร” (Symmetrical Balance) ซึ่งหมายถึงการจัดวางองค์ประกอบให้เกิดความกลมกลืนกันทั้งซ้ายและขวา บนและล่าง เพื่อให้ดูสง่างาม สมบูรณ์ และมีความเป็นระเบียบในเชิงสุนทรียภาพและสัญลักษณ์ของความศักดิ์สิทธิ์
รายละเอียดของ ศิราภรณ์แบบมงกุฎ
      มงกุฎในสมัยสุโขทัยไม่ได้มีรูปแบบเดียว แต่แบ่งออกเป็น 4 แบบหลัก ซึ่งแต่ละแบบมีการพัฒนาและเพิ่มความวิจิตรบรรจงมากยิ่งขึ้นตามลำดับ ดังนี้
           • แบบที่ 1 : มงกุฎธรรมดา เป็นรูปทรงพื้นฐานของมงกุฎ ไม่มีการประดับตกแต่งเพิ่มเติมด้วยแผ่นสามเหลี่ยม ถือเป็นรูปแบบเรียบง่ายที่สุด แต่ยังคงความสง่างามในตัวเอง
           • แบบที่ 2 : มงกุฎที่มีแผ่นสามเหลี่ยมติดเหนือมงกุฎ 4 ทิศ เป็นเนื้อเดียวกันในแบบนี้ จะมีการเพิ่มแผ่นสามเหลี่ยมจำนวน 4 แผ่น ติดอยู่รอบทิศของมงกุฎ โดยแผ่นเหล่านี้จะหล่อเป็นชิ้นเดียวกับตัวมงกุฎ (เป็นเนื้อเดียวกัน) ทำให้ดูโดดเด่นมากขึ้น มีมิติและแสดงถึงพลังอำนาจ
           • แบบที่ 3 : มงกุฎที่มีแผ่นสามเหลี่ยมเป็นเนื้อเดียวกันแต่ต่างระนาบกันเหนือมงกุฎ 4 ทิศ แผ่นสามเหลี่ยมในแบบนี้ แม้จะเป็นเนื้อเดียวกับตัวมงกุฎ แต่จะวางในระนาบที่แตกต่างกัน เช่น บางแผ่นอาจยื่นออกมา บางแผ่นอาจเอียงหรือซ้อนกัน ทำให้เกิดมิติที่หลากหลายยิ่งขึ้น ดูพลิ้วไหวและวิจิตรตระการตามากกว่าแบบที่ 2
           • แบบที่ 4 : มงกุฎที่รวมแผ่นสามเหลี่ยมทั้ง 2 แบบ คือ แบบเชื่อมติดเป็นเนื้อเดียวกันทั้งแบบแนวระนาบและแบบต่างระนาบกัน ถือเป็นรูปแบบที่ซับซ้อนและงดงามที่สุด รวมเอาความโดดเด่นของทั้งแบบที่ 2 และ 3 ไว้ด้วยกัน กล่าวคือ มีแผ่นสามเหลี่ยมที่ติดแบบแนวระนาบ (เรียบเสมอกัน) และแบบต่างระนาบ (ยื่นหรือซ้อนกัน) อยู่ในมงกุฎเดียว ทำให้ดูอลังการ หรูหรา และแสดงถึงความสำคัญของผู้สวมใส่อย่างชัดเจน